Do You Pride Yourself In Being Humble? (Translated Into Greek)
A special thank you to Jordan Tsakmalis of Greece, for his recent translation of this sermon.
Βιβλικό κείμενο:
Φιλιππησίους β’ 5-11
Στο όνομα του Ιησού:
Αμήν
Ο απόστολος Παύλος
λέει στο αποστολικό ανάγνωσμα, στην εκκλησία των Φιλίππων, ότι οι χριστιανοί θα
πρέπει να έχουμε το ίδιο μυαλό με τον Χριστό. Με άλλα λόγια, ο Παύλος σε καλεί
να σκέφτεσαι ακριβώς όπως σκέφτεται ο Ιησούς.
Και πώς σκέφτεται και
ενεργεί ο Ιησούς;
Με μία φράση, ήταν
ταπεινός. Ναι, ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού, έγινε άνθρωπος, έγινε ένας δούλος
χωρίς αμαρτία. Από τη γέννησή του μέχρι το θάνατό του ήταν ταπεινός.
Άρα η ταπεινότητα
είναι κεντρική στο χριστιανισμό, όχι μόνο επειδή ο Χριστός ήταν ταπεινός, αλλά
επειδή και εμείς μόνο με ταπεινότητα μπορούμε να τον δεχτούμε.
Αλλά, εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι
χρειάζεται αρκετή ταπεινότητα για να αντιληφθούμε την ταπεινότητα. Και όταν
μιλάμε για ταπεινότητα είναι τόσο απίστευτα εύκολο να γίνουμε περήφανοι για το
ότι νομίζουμε ότι είμαστε ταπεινοί.
Βλέπετε αδερφοί, η ταπεινότητα δεν είναι κάτι που εσύ κι
εγώ μπορούμε να εκπληρώσουμε με τη δύναμη μας και τις προσπάθειές μας. Δεν μπορούμε
να γυμνάσουμε τους μυς μας στο να είμαστε ταπεινοί. Πολύ περισσότερο, όταν
προσπαθούμε να είμαστε ταπεινοί, συνήθως υποκρινόμαστε. Ξέρετε για τι πράγμα
μιλάω. Για τις φορές, που κρατάμε το στόμα μας κλειστό και προσπαθούμε να μην περηφανευόμαστε.
Τις φορές αυτές δεν είμαστε ταπεινοί, αλλά απλά κρύβουμε τις περήφανες σκέψεις
μας για τον εαυτό μας. Αντίθετα, αφού καταφέρουμε να κρατήσουμε το στόμα μας
κλειστό, μέσα μας καμαρώνουμε που κρατήσαμε το στόμα μας κλειστό.
Η ταπεινότητα είναι πολύ ευαίσθητο πράγμα. Τόσο ευαίσθητο
που όταν αρχίζουμε να μιλάμε γι' αυτήν, απότομα αυτή εξαφανίζεται. Το να
προσπαθούμε να είμαστε ταπεινοί ή να κάνουμε την ερώτηση ''είμαι ταπεινός;''
συχνά μας οδηγεί στο να είμαστε περήφανοι με έναν έμμεσο τρόπο όπου σκεφτόμαστε
ότι είμαστε ταπεινοί, περηφανευόμαστε ότι είμαστε ταπεινοί. Το να
περηφανευόμαστε ότι είμαστε ταπεινοί είναι όταν αυτο-υποτιμούμε τον εαυτό μας
προκειμένου να τραβήξουμε την προσοχή των άλλων στο πόσο ταπεινοί είμαστε.
Αν λοιπόν το ζητούμενο
είναι να έχουμε το μυαλό του Χριστού που σημαίνει να είμαστε ταπεινοί, πώς
είναι δυνατόν να συμβεί, όταν δεν μπορούμε καν να μιλάμε για την ταπεινότητα; Πώς
είναι δυνατόν να είμαστε ταπεινοί, όταν οι προσπάθειές μας να είμαστε ταπεινοί
καταλήγουν τόσο εύκολα στο να περηφανευόμαστε;
Αγαπητοί φίλοι, αυτό που πρέπει να καταλάβουμε για την
ταπεινότητα είναι ότι η ταπεινότητα δεν έχει καμία σχέση με το να μην
σκεφτόμαστε τον εαυτό μας σαν κάτι σπουδαίο, αλλά να σκεφτόμαστε όσο γίνεται
λιγότερο τον εαυτό μας γενικά. Ας το πω με άλλα λόγια: η ταπεινότητα δεν είναι
να υποτιμούμε τον εαυτό μας ή να χαμηλώνουμε τον εαυτό μας, αλλά να
απομακρυνόμαστε όσο μακρύτερα γίνεται από τον εαυτό μας.
Πίσω στον Κήπο της
Εδέμ, ο Αδάμ και η Εύα πήραν τον απαγορευμένο καρπό, γιατί τον επιθύμησαν με τα
μάτια τους. Ο Αδάμ και η Εύα στράφηκαν μέσα τους, στον εαυτό τους ως το απόλυτο
κριτήριο εξουσίας και κυριότητας και τον έφαγαν, για να γίνουν θεοί. Από τότε,
όλη η ανθρωπότητα ακολουθεί τα χνάρια τους και ο καθένας από μας ακριβώς όπως ο
Αδάμ και η Εύα είμαστε εγωκεντρικοί, εγωπαθείς, μας νοιάζει μόνο ο εαυτός μας.
Επιτρέψτε μου να το πω
όσο πιο καθαρά γίνεται. Όποτε κοιτάμε τον εαυτό μας, μιλάμε για τον εαυτό μας,
κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας, απλά, εκδηλώνουμε την περηφάνεια μας. Η
περηφάνεια μου κοιτάει στον Ματτ, λατρεύει τον Ματτ, μιλάει για τον Ματτ, και
σκέφτεται τον Ματτ. Η περηφάνεια είναι η εστίαση στο εγώ μας και η δοξολογία
της αγίας τριάδας που καθένας έχει μέσα του, εγώ, ο εαυτός, μου, οι επιθυμίες
μου. Όποτε ανεβαίνω στον άμβωνα και με ενδιαφέρει να είμαι καλός σε αυτό που
κάνω, ε λοιπόν, αυτή ακριβώς είναι η αναθεματισμένη η περηφάνεια επί το έργον.
Αγαπητοί φίλοι, είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου ότι η
αμαρτωλή μας φύση είναι ο εθισμός μας. Είμαστε εθισμένοι στην αμαρτία. Είμαστε
εθισμένοι στο εγώ μας. Η περηφάνεια που υπάρχει στο dna μας μας κάνει να
στρεφόμαστε μέσα μας και να φεύγουμε μακριά από το θεό και τον συνάνθρωπό μας.
Από την άλλη, η ταπεινότητα είναι το ακριβώς αντίθετο της
περηφάνειας. Η ταπεινότητα του Ιησού είναι το αντίθετο του Αδάμ, της Εύας, τους
εαυτού σου, του εαυτού μου. Ο Ιησούς ανατρέπει αυτή την κατάσταση γιατί στρέφει
τον εαυτό του μακριά από την δόξα του και τα προνόμιά του ως Υιός του Θεού και
υπηρετεί την ανθρωπότητα, εσένα κι εμένα δηλαδή. Με άλλα λόγια, ο Ιησούς Χριστός
δεν ήρθε να υπηρετηθεί, αλλά να υπηρετήσει, εσένα, εμένα, ήρθε να δώσει τη ζωή
του ως λύτρα, ως αντίτιμο, αντί όλων
μας, για χάρη μας.
Έτσι η περηφάνεια είναι όταν και όποτε κοιτάω μέσα μου
και η ταπεινότητα είναι όταν στρέφομαι από μέσα μου προς τους άλλους.
Ξανά, ας προσπαθήσω να το πω όσο πιο καθαρά γίνεται:
ταπείνωση δε σημαίνει να προωθείς τον εαυτό σου όσο πιο μπροστά γίνεται.
Ταπείνωση δεν είναι με ωραίο και γλυκό τρόπο να φτάνεις στην κορυφή. Ταπείνωση
είναι να βάζεις στην άκρη τον εαυτό σου για να βοηθήσεις τους άλλους να
προωθηθούν και να φτάσουν στην κορυφή. Ταπείνωση είναι να ξεχνάς τον εαυτό σου
για να υπηρετήσεις τις ανάγκες του πλησίον.
Αλλά το πρόβλημα παραμένει, έτσι δεν είναι; Σήμερα, είναι
ολοφάνερο ότι όλοι μας είμαστε περήφανοι και ότι είναι ουσιώδες να είμαστε
ταπεινοί όπως ο Χριστός. Αλλά αν δεν μπορούμε ούτε καν να μιλάμε περί
ταπείνωσης ή να είμαστε πραγματικά ταπεινοί με τη δύναμή μας, πώς θα φτάσουμε
στην ταπεινότητα;
Η ταπείνωση, φίλοι μου, είναι θείο δώρο. Η ταπείνωση
εργάζεται μέσα σου και καταλαμβάνει τον εαυτό σου, καθώς η περηφάνεια
σταυρώνεται με το Χριστό, καθημερινά. Βλέπεις, κάθε φορά που ξυπνάς το πρωί και
κοιτιέσαι στον καθρέφτη, θέλεις και επιζητάς να κάνεις το καλύτερο που μπορείς
για αυτό το πρόσωπο που βλέπεις σε αυτόν. Όπως και να 'χει, αυτό είναι η
περηφάνεια, αυτό είναι περηφάνεια. Πρέπει να θυμάσαι ότι έχεις σταυρωθεί με το
Χριστό. Δεν είναι πια η περηφάνεια σου που ζει, αλλά ο Χριστός που ζει μέσα σου
με την πίστη. Η ζωή που ζεις δεν είναι η βάση και η αιτία της περηφάνειας σου,
αλλά ο Υιός του Θεού που σε αγάπησε και έδωσε τη ζωή του για σένα.
Έτσι, με το να θυμάσαι το βάπτισμά σου, δε ζεις εσύ για
σένα, αλλά κάνεις το σημείο του σταυρού στο κεφάλι σου και την καρδιά σου και
θυμάσαι ότι ανήκεις στο Χριστό που ταπείνωσε τον εαυτό σου πέρα από την
περηφάνεια σου όταν Αυτός ανέβηκε στο σταυρό. Και το Άγιο Πνεύμα δημιουργεί
μέσα σου μία καθαρή καρδιά και ανανεώνει ένα ταπεινό πνεύμα με τη δύναμη του
ευαγγελίου.
Ο ίσως πιο πρακτικός
και ορατός τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται αυτή η ταπεινότητα ως θείο δώρο σε
σένα, βρίσκεται ακριβώς εδώ στη θεία λειτουργία κάθε εβδομάδα.
Συλλογίσου λίγο το πώς αρχίζει κάθε θεία λειτουργία.
Στεκόμαστε δίπλα δίπλα και ομολογούμε ότι είμαστε αμαρτωλοί, ότι είμαστε
περήφανοι, ότι δεν αγαπάμε το Θεό, ούτε το συνάνθρωπο. Και αυτό είναι η
αλήθεια. Σε κάθε ομολογία, στην έναρξη της λειτουργίας, με θάρρος δηλώνουμε ότι
είμαστε στραμμένοι στο εγώ μας, είτε με σκέψεις, είτε με λόγια, είτε με
πράξεις. Και τότε, το πιο θαυμάσιο πράγμα συμβαίνει, ο παλαιός Αδάμ, με όλη του
την περηφάνεια, σκοτώνεται και διακηρύττεται η συγχώρηση των αμαρτιών μας και
δυναμώνει η πίστη μας.
Και όχι μόνο. Όλη η
θεία λειτουργία μάς στρέφει μακριά από τον εαυτό μας προς το χριστό έτσι ώστε
να ξέρουμε ότι αυτή η χριστιανική πίστη δεν έχει να κάνει με σένα και μένα,
αλλά με το Χριστό ο οποίος δίνεται συνέχεια για σένα και για μένα. Στο τέλος,
στην καταληκτική προσευχή ζητάμε ο Κύριος να δυναμώνει την πίστη μας προς αυτόν, και να μας στρέφει
προς τον πλησίον μέσω της θείας κοινωνίας.
Θα λέγαμε δηλαδή ότι η θεία λειτουργία μάς
αναποδογυρίζει, από εκεί που κοιτάμε μέσα μας να κοιτάμε προς τα έξω μας, προς
το σταυρό. Από εκεί που είμαστε περήφανοι, προς την ταπείνωση που είναι ο Χριστός.
Σκέψου το λίγο αυτό:
όταν έχουμε το Χριστό, που τον έχουμε, έχουμε και όλες τις ευλογίες του
ουρανού. Έτσι, δεν υπάρχει κάτι να περηφανευτούμε για μας. Δεν χρειάζεται να
αναλωνόμαστε με τα πνευματικά μας κατορθώματα. Δεν υπάρχει μία κλίμακα, μία
σκάλα πνευματικότητας βασισμένη στα έργα μας να την ανέβουμε όσο μπορούμε με τη
δύναμή μας. Δεν έχουμε την ανάγκη να κερδίζουμε πόντους στην εκτίμηση του
κόσμου. Δεν μας ενδιαφέρει να υποτιμούμε τους άλλους για να νιώθουμε εμείς
καλύτεροι και σπουδαιότεροι. Δε μας νοιάζει να κραδαίνουμε τα πιστοποιητικά μας
(τα πτυχία μας, τις γνώσεις μας, τα χρήματά μας, τις ικανότητές μας, τα
επιτεύγματά μας κτλ) για να πείσουμε τους γύρω μας ότι είμαστε σημαντικοί. Αλλά
αντίθετα, όλα αυτά τα πετάμε στα σκουπίδια, μαζί με καθετί που η περηφάνεια μας
απαιτεί, γιατί έχουμε το Χριστό και ο Χριστός έχει εμάς.
Βαπτισμένοι άγιοι, η
περηφάνεια καθενός σας είναι νεκρή εν Χριστώ και ο Χριστός εγκαθιστά μέσα σου
την δική Του ταπείνωση. Ας είναι αυτό το μυαλό μέσα σου, αυτό που έχεις εν
Χριστώ Ιησού.
Αμήν.
CLICK HERE to Subscribe on Podbean